YANIMDA KİMSE OLMADIĞINDAN DEĞİL YALNIZLIĞIM



hep uzak şehirlere koştum
göçtüm durmadan
yanımda kimse olmadığından değildi ki yalnızlığım
her gün batımında
yokluğunla çoğalırdı damarlarımda kesik
sanki duvar çığlığıydım çıkmaz sokaklarda
oysa hep yalnızdım
hep gidecekmiş gibi tetik

giderdim
sokağının kıyısına adını yazıp
kalabalıklar ortasında
acıya çatlardı zaman
sessiz harflerle başlardı göçüm
yeniden................yeniden

yeniden
kuytularda açılırdı yaranın kabuğu
ömrüm, san'ki hep kendi ekseninde dönmüş
uçuruma akan yol gibiydim oysa
ışığı sönmüş gecelerin
kurumuş nehir deltalarında

ah!
neler eksiliyor nabzımdan
gittiğim her şehirde
bastığımda bulvarlarına
güz düşüyor pencerelerden
sonra
günün sancısı

ey gece!
sararmış ekinler biçeceğim
güneş doğmadan sularından
yalnızlığımı arklara salacağım
ıslak çiçekler köklerinde saklayacak
sırlarımı...........sessizliğimi
revolverin tetiğini
düşüreceğim
sevdaya körelmiş sokaklarına

rüzgâr esiyor
aşınmış tuğlaların tozu dökülüyor
onarılmaz hüzünlere
başka kapılardan döner göçlerim
bitirsem yolculuğumu
ya da çekip gitsem
nereye akar nehirler?

yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım.!

Salih Gözek